...They lay under the mangosteen tree, where only recently a grey old boatplant with boatflowers and boatfruit had been uprooted by a Mobile Republic. A wasp. A flag. A surprised puff. A Fountain in a Love-in-Tokyo.
The scurrying, hurrying, boatworld was already gone.
The White termites on their way to work.
The White ladybirds on their way home.
The White grasshoppers with whitewood violins.
The sad white music.
All gone.
Leaving a boat-shaped patch of bare dry earth, cleared and ready for love.

(The God of Small Things, Arundhati Roy,1997)

wat een rust!

mei

in mei leggen alle vogels ...
deze meerkoet is wel een hele aparte verzamelaar.
zegt het iets over het zwerfvuil in de stad of over de evolutie der meerkoeten??

zon werd zon
bomen groeiden
uit onze huid
en omarmden
het zeewier
van onze haren
de kraaknoot
van onze mond
de kaarten
werden gelegd
wij speelden
liefde


(Eddy van Vliet, uit de bundel: Het Lied Van Ik, 1964; Zon werd zon)

lentesokken 2

lentesokken 1

oude sokken 3

oude sokken 2

oude sokken 1

eindelijk lente?

--nagekomen bericht--

Aan de voet van de stam
Lag een paar witte sokken
Hoe zij daar waren achtergebleven
Laat zich raden, desnoods gokken

De eens zo warme sokken
Nu zo koud in de natte sneeuw
Het zal niet lang meer duren
Eer zij omgewoeld worden door een meeuw

(Chris den Boer, 2008)

in grote kringen
schrijf ik tot in de roos
tot in het mikpunt
tot in het hart van het woord
'rode wonde der waarheid'
openbloeiend als een paasbloem
in dit zo breekbare hoofd

(Eddy van Vliet, uit: Verzamelde gedichten, Het woord heet Alva)

"...Filled to the brim, he is out of the station, into the subway, and then up the stairs,onto the streets, and into his officebuilding. He pushes into the crowded elevator just as the door is closing. He presses 44. As the elevator rises, it fills with the volatile vapors of hot-coffee farts, the fumy flatulence of breakfast cereals, of All-Bran and yogurt, of Egg McMuffin, of sausage on a biscuit. The gaseous display becomes all-encompassing. No one speaks, no one knows who let loose- at least it wasn't Paul. Was it by choice, a kind of kamikaze welcome-to-work terrorist attack, or did it erupt involuntarily? It just gets worse. The noxious intestinal output, the rear-end rocket seems to be of the variety that explodes in sections on a kind of timed delay. Laughing gas, tear gas, mustard gas. Napalm. Paul stops breathing. The elevator rises. On the forty-fourth floor, Paul bursts out, gasping, hoping his clothing hasn't absorbes the spoorish scent, hoping he doesn't stink.
"Good morning," his secretary says. ..."

( uit: 'Music for torching' van A.M. Homes)