Soms heb ik het nog wel eens. Dan zie ik of denk ik dat het valt, zomaar ineens van het dak of een randje, maar nooit uit de boom of uit een struik. Zo licht en zo teer en bijna helemaal van veertjes, maar toch zo hard vallen, hoe bestaat het eigenlijk. Toch mooi dat een herinnering of wellicht het verhaal aan de herinnering nog steeds tot dezelfde ervaring kan leiden. Mama,hij valt zomaar van het dak!!
En dan nog heel lang ontroostbaar.
