zo dood als een vlieg

weer thuis

ik ga op vakantie en neem mee:

klimroos in ouwe peer

op deze grijze dag toch wat kleur en schoonheid:
mijn klimroos bloeit!!!


















































HET GROTE WIT

Om in het grote wit
Onder te dompelen
Zou het leeg
Moeten kunnen zijn.
Het doet zich wel zo
Voor maar is het
Niet, woorden ongezien.
Het is meer.
Zij verstekken zich
Schuin gesneden
Gepuzzeld willen zij
Langgerekt als boven
Het aarde-ge verheven
De woorden punten
Op mijn tong
Doch laten een kom
Ma verschijnen
Tong kung-fu
Lanceersex
Soolmeesjes hebben
Het nest verlaten
Een ouwe peer
Met reukende rozen
Verlangend en reikhalzend
Verschijnen visioenen
Van linda

(Chris den Boer, 2004)

met dank aan roeb: http://roeb.blogspot.com

De Liefde

de liefde ligt op straat
...als je goed kijkt...

en ik kan het weten!

patatje oorlog

zo, dat is 1, wat een klotebandje zeg















nu de andere, ze merkt er toch niks van















en gelijk ook maar die stomme roze kutsokken uit















hup, weg ermee, wat denkt ze wel, dat ieder
meisje van 4 van roze,schattige sandaaltjes
en sokjes houdt. Nou, ik niet!!















"wat wil je, lieverdje…….Hee,
wat is dat nou, waar zijn je …??"
Patatje oorlog, mammie!!

binkie

wat was ik blij
want hoe lang zat ik daar al aan tafel
ik weet het niet meer
het was zomer, de tuindeuren stonden open
de geluiden van spelende kinderen vlogen af en toe langs zoals de gierzwaluwen op dit moment voorbij scheren genietend van hun vrijheid en snelheid
maar ik zat daar maar te wachten op een wonder
want ik mocht pas van tafel als ik mijn bord leeg had
en dat betekende die gehaktbal opeten (ik begrijp nu wel waarom ik vegetariër ben geworden)
ze was niet te vermurwen
dat wist ik maar ik durfde er niets tegen te doen
en toen kwam jij, uit het niets
je liep ineens binnen
ik had je wel eens zien rondstruinen in de buurt
eigenwijs, parmantig, van onbekende komaf,
Binkie, mijn levensredder, bedankt!!

mmmmmmmm

oh wat heerlijk na die eindeloze winter

eindelijk de schoenen uit en

met mijn blote voeten in

het gras en de grond

mmmmmmmmmmmmmmm

toch?!

Aan het eind van de straat was het, een veldje over en dan over het hek of eronderdoor, misschien hadden we zelf wel een gat gemaakt. In ieder geval aan het eind van het dorp; er kwam verder niemand als hij weg was. Naast de vuilnisbelt, want die had je toen nog, was de meest fantastische speelplek uit mijn jeugd, verboden toegang, dus speelden we daar vaak. Ik met mijn vriendjes. Als hij er niet was natuurlijk. Het was een paradijs voor ons, van oude auto's en bussen waarin we spannende avonturen beleefden, tot hele verzamelingen schroeven, moeren, bergen oude kranten, maar ook blikjes met onbekende inhoud en zelfs een keer een hele lading chocoladekikkers die we vonden in het "kantoortje". We maakten er dingen van de verzamelde zooi, experimenteerden met vuur en lieten vaten ontploffen; ja, het was echt een kinderparadijs. Onze ouders wisten van niets en hij?? Oudijzerboer, spullenbaas, een soort Malle Pietje was hij zeker, en oud en gevaarlijk; hij moest je niet snappen, want dan! Waar hij woonde, of-ie getrouwd was, wat hij met al die spullen deed? Wij wisten niets van Wout van Wijk, zo heette hij in ieder geval. Toch?!

eerste sneeuw

Mijn eerste sneeuw viel in de winter van '62. Niet dat ik me er als zodanig bewust van was, echt gevoeld en geproefd had ik het niet. Ik kon trouwens nog niet eens lopen, laat staan erover denken. Ik was me slechts gewaar van de allesoverheersende kou in de ruimte wat mijn kamertje was. Maar mama weet toch wat goed is? Nog steeds kan ik er niet tegen, tegen de kou. Ik kleed me erop, maar toen, zo klein, liet ik me steeds dapper instoppen. En werd ik wakker, met een neusje en handjes blauw, onder het dekentje van sneeuw.

tja.

Ik weet het nog precies, ik weet nog precies hoe ik me voelde.
Ik was een jaar of 9, 10, misschien al weer 11? Het was net voorjaar, de tijd was weer aangebroken om met blote benen, kniekousen, sandalen, buiten te spelen.Ik weet nog hoe ik me voelde en waar het was dat ik me voelde:In G. op de kermis en om nog preciezer te zijn: in de draaimolen.Daar ging ik, het wapperde nog steeds, ondanks de grote ingreep die net had plaatsgevonden. En toen ik daarna rondliep en me bedacht dat ik de eerste was en dat iedereen naar me keek, voelde ik me apetrots met mijn apenkapsel. Tja.

mama, kijk!!!

Soms heb ik het nog wel eens. Dan zie ik of denk ik dat het valt, zomaar ineens van het dak of een randje, maar nooit uit de boom of uit een struik. Zo licht en zo teer en bijna helemaal van veertjes, maar toch zo hard vallen, hoe bestaat het eigenlijk. Toch mooi dat een herinnering of wellicht het verhaal aan de herinnering nog steeds tot dezelfde ervaring kan leiden. Mama,hij valt zomaar van het dak!!
En dan nog heel lang ontroostbaar.