toch?!

Aan het eind van de straat was het, een veldje over en dan over het hek of eronderdoor, misschien hadden we zelf wel een gat gemaakt. In ieder geval aan het eind van het dorp; er kwam verder niemand als hij weg was. Naast de vuilnisbelt, want die had je toen nog, was de meest fantastische speelplek uit mijn jeugd, verboden toegang, dus speelden we daar vaak. Ik met mijn vriendjes. Als hij er niet was natuurlijk. Het was een paradijs voor ons, van oude auto's en bussen waarin we spannende avonturen beleefden, tot hele verzamelingen schroeven, moeren, bergen oude kranten, maar ook blikjes met onbekende inhoud en zelfs een keer een hele lading chocoladekikkers die we vonden in het "kantoortje". We maakten er dingen van de verzamelde zooi, experimenteerden met vuur en lieten vaten ontploffen; ja, het was echt een kinderparadijs. Onze ouders wisten van niets en hij?? Oudijzerboer, spullenbaas, een soort Malle Pietje was hij zeker, en oud en gevaarlijk; hij moest je niet snappen, want dan! Waar hij woonde, of-ie getrouwd was, wat hij met al die spullen deed? Wij wisten niets van Wout van Wijk, zo heette hij in ieder geval. Toch?!